Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN
Bazen en kötü senaryoları çizmekten geri durmayız. Tüm dünyadaki insanlar içinde kendimizi yapayalnız kalmış hissederiz. En büyük yangın bizim içimize düşmüştür. Dünyanın tüm yükü, gamı ve kederi bizim omuzlarımıza yüklenmiştir. En ümitsiz anlarda aklımızda canlandırdığımız bu tahayyüller bizi oldukça sarsar. Kendimizi kör kuyularda hissederiz. Öyle ya dünyada yaklaşık yedi yüz milyon insan açlık sınırında değildir, hastanelerde ölümcül hastalıklarla mücadele eden insanlar yoktur, anne ve babasını kaybetmiş yetim kalmış çocuklar da yoktur.. Acı ve keder içimize yerleşince tüm dünyadan ve dünyanın sorunlarından kendimizi kolayca izole edebiliyoruz. Kendimize acımak dertlerimize dert eklemekten başka bir işe yaramıyor. Ama gece biter güneş doğar. Şair Ümit Yaşar Oğuzcan melankolik biri olarak yine harika bir şiir yazmış. Şairin bu şiiri Galata Kulesi’nden atlayarak intihar eden oğlu için yazdığı söyleniyor. Şiirin yazılma amacını düşünerek okuyunca çok daha anlam kazanıyor. Fakat şiir benim için Münir Nurettin’in bestesiyle daha farklı bir boyuta taşınıyor. Lise yıllarımdan beridir bu şarkıyı çok severek dinlerim.
Velhasılı kelam denizler ortasında yelkensizde kalsak, kör kuyularda da kendimizi
hissetsek güneş bulutların arasından kendini muhakkak gösterecektir. Gökyüzü tüm maviliğiyle içimizi umutla yeniden dolduracaktır. Şarkıyı birde Münir Nurettin’in oğlu kıymetli sanatçı Timur Selçuk’tan da dinlemenizi öneririm.
Ruhunuza iyi gelen şeylerden hiçbir zaman vazgeçmeyin. Çünkü bize hayat veren, ruhun dinlenmesidir. Ruhunu dinlendirmeyen çabuk yaşlanır. O halde şiirle, şarkıyla, muhabbetle, ümitle ve sevgiyle kalın..
