Günümüz dünyasında insan, bitmek bilmeyen bir koşuşturmanın içinde adeta nefes almayı unutmuş durumda. Hayatın hızla akması, beklentilerin artması, başarı baskısı ve zamanın yetersizliği, bireyleri farkında olmadan büyük bir sınavın içine sürüklüyor: Tükenme sınavı.
Tükenme, sadece fiziksel bir yorgunluk değil; aynı zamanda ruhun da yıpranmasıdır. İnsan bazen sabah yataktan kalkmakta zorlanır, sevdiği şeylerden bile keyif alamaz hale gelir. Bu durum, uzun süre devam ederse kişinin ruh sağlığını ciddi şekilde tehdit edebilir. Özellikle öğrenciler, çalışanlar ve büyük sorumluluklar taşıyan bireyler, bu sınavla sık sık karşı karşıya kalır. Sürekli bir şeyleri yetiştirme telaşı, mükemmel olma çabası ve çevrenin beklentileri, kişiyi kendi benliğinden uzaklaştırır.
Bu sınavdan geçmek için önce tükenmiş olduğumuzu kabul etmeliyiz. Ardından dinlenmeye, kendimize zaman ayırmaya ve en önemlisi duygularımızı ifade etmeye ihtiyaç duyarız. Bazen bir dostla dertleşmek, doğayla baş başa kalmak ya da sadece sessizlikte birkaç saat geçirmek bile bu sınavda bizi yeniden güçlendirebilir.
Toplum olarak da bu sınavı ciddiye almalıyız. Her şeyin hızla tüketildiği bir çağda, insanın kendini tüketmemesi için anlayışlı, destekleyici ve bilinçli bir çevreye ihtiyacı vardır. Empati, farkındalık ve dayanışma; tükenmişliğe karşı en etkili ilaçlardır.
Unutmayalım ki hayatta en önemli sınav, kendimizi kaybetmeden ilerleyebilmektir. Tükenme sınavı da ancak iç sesimizi duyarak ve kendimize değer vererek geçilebilir.
Her şey hızla akıp giderken, bazen durup soluklanmak gerekir. Koşturmaca içinde kendimizi unuttuğumuzda, içimizdeki sesi de sustururuz. Oysa yavaşlamak, düşünmek, hissetmek tükenmemek için gereklidir.
Zaman her şeyi alıp götürür ama biz, kendimizi kaybetmediğimiz sürece varız. Bu yüzden, biraz kendimize dönelim. Küçük mutlulukları fark edelim. Bir gülümseme, bir dost sesi, bir anlık huzur... Bunlar tükenmemenin ilacıdır.
Hayat yorabilir, ama biz tükenmeyelim.
